Tutsana Ellerimi….

Elinde bir paket bisküvi ve bankın üzerinde beklettiği bir paket sütü içiyordu. Üzerinde ince bir manto vardı, üşüdüğü o kadar belliydi ki, üşümeye alıştığı da… Saçları gençliğin verdiği tazelikle canlıydı. Elleri manikürlü değildi, sevdiğim kadın elleri, manikürsüz ve bakımlı.. Oldum olası sevemedim manikürlü elleri. Yaşanmışlıkları örttüğünü düşünürüm… Öne doğru kaykılmış vaziyette oturuyordu bankta, birşeyler düşünüyordu. Bez bir çantası vardı yanında, o da eskiydi…

Üşüme konusunda hayatla onun kadar tanışıklığı olmayan ben, usuldan yanına oturdum. Çocukluğumun Ankara’sını, Ankara’nın kuru ve baş edilemez soğuğundaki sıcağı düşündüm, değerli geldi birden. Hiçbir zaman o kadar eski paltom olmadığını da düşündüm. Yünlü külotlu çoraplarımı… Burnu eskiyen çoraplarımı diktiğim günler…

Nerede okuduğunu sordum… Okulunu gösterdi… Paris’in Sorbonne’unda, sanat tarihi okuyordu… Türk mahallesi olarak da bilinen St. Denis’de bir kaç arkadaş kalıyorlardı. “Üşüyor musun?” soruma,durumdan memnun şekilde “evet” dedi…

Yolculuğunu anlattı… Son yıllarından, hayallerinden bahsetti. Daha geriye gitmek istemedi. Benim daha çok merak ettiğim rahatının yerinde olup olmadığıydı, mutlu muydu? Mutlu olup olmadığını tek kelimeyle anlatmadı, muhtemelen bu soru sorulmamıştı daha önce… Gavuristanda bizdeki kadar soru sorulmuyordu belki de insanlara.. Türkiye’den geldiğimi öğrendiğinde birden Türkçe konuşmaya başladı. Gülümsedim, Türkçe devam ettik sohbete… Hikayesini daha da derinleştirdi… Notre Dame Kilisesi’nin arka çaprazında, Seine Nehri’ne bakan Cafe de Flore Barthelleon’da devam ettik sohbete. Kimsesi yoktu dünyada ona göre… Kimse dediysem kan bağı durumu… Onun gibi düşünmek bazen iyi bile olabilirdi…

Evet… Adı Firdevs’ti, ya da Fransızca haliyle Ferdez. Çoğumuz gibi seyirci değildi bu hayata… Ne istediğini bilmeden, kendisine ait olmayan kararların uygulayıcısı olarak yaşamayı tercih etmemişti. Hepimizde bu güç vardı, Firdevs’in farkı bu gücün kendisinde olduğunu keşfetmiş olmasıydı. Hikayesini dinlerken değil ama, bunu düşündükçe burnumun direği sızladı. Bir yanı genel insan ilişkilerine ters açı yapmış olsa da, seçilen değil seçen olması iyiydi, meziyetti.

Son zamanlarda gördüğüm en duru güzelliğe sahipti… Esmer, uzun boylu ve kocaman zeytin gözleri vardı Firdevs’in. Güldüğünde bembeyaz ve düzgün dişleri “hayat ne güzel” dedirtecek cinstendi.

Genelin aksine hayattan kaçmamıştı Firdevs, . Sadece köyünden kaçmıştı 18’ine gelmeden.. Anne ve babasını özlemiyordu, samimiyeti sükunetinden belliydi. En önce yapması gereken şeyi, kendini tercih etmeyi seçmişti ki kendi yapamasaydı kimse yapamazdı bunu onun için… Karar vermenin zor olduğu anlar vardır ya, bir adım atsan hayatın değişir… Düşündüm… Firdevs kaç adım atmıştı acaba köyün dışına, hayatın içine?

Göremediğimiz gerçekler, uyuşturulmuş insanlar… Anne babalar kızlarını başlık parası denen üç kuruşa satıyorlar… Bunu da toplum vicdanında yer bulacak şekle getiriyorlar, yani meşrulaştırıyorlar.. Adı gelenek… Yedirme, içirme, giydirme parası karşılığı… Yoksulluk var ama yok. Eşitsizlik var ama yok, savaş var ama yok, baskı var ama yok. Ve bütün bunların var olduğunu söyleyecek insanlar var ama hepsi hapishanede! Firdevs Paris’te!

Elleri üşüyordu, paltosu eskiydi ama çoğumuzdan iyi durumdaydı… Dik duruyordu hayata karşı, ödemesi gereken bedelleri yalnızlığıyla ödüyordu bir yandan… Bir yandan çoğalıyordu…

Bir kahve içti benimle… Bir çikolatalı kruvasanı paylaştık… “Bilir misin” dedim, “bu kafeyi çok severim, neden bilmiyorum ama severim” dedim.. Yüzüne Tanrı’nın yüzüne bakar gibi hayranlıkla baktığımı farkettim. Lekesiz ve kusursuz geldi, kıyamadım birden.

“Burası güzel yapar” dedi.. “Truffe’ları da meşhurdur, hepsi burada üretiliyor, burada arkadaşım çalışmıştı” dedi…

Dinlere kızdım, geleneklere, kitaplara kızdım, kılıçlara kızdım Firdevs’le konuşurken. Çok gürültü yaptığımızı farkettim bu dünyada, bazılarımızın hacminin gereksiz olduğunu. Firdevs’in ailesini düşündüm. Kimbilir kimdi, evlendirecekleri amcasının oğlu kimbilir kiminle evlenip kaç çocuk yapmıştı ışığa uzak töreye yakın yolunda. Tanrı’nın hepimize, hepimiz aracılığıyla kendisi olduğumuzu, kendisinin küçük parçacıkları olduğumuzu söylediğini duyamayacak kadar gürültü yapıyorlar. Gürültüde olmayan sesleri duyuyorlar göklerden. Göklerden gelen sesleri, kendi seslerini yanlış duyuyorlar. Tanrıdan geldiğini sandıkları seslerle birbirlerini uyuşturuyorlar..

Düşünüyorum, iki hayat verseler bize işler ne kolay olacaktı. Ben Firdevs’le kalsam, bir yanım çalışma üzere, vadideki evde yaşlanmak üzere İstanbul’a dönse… Var olmak bu kadar dayanılmaz ağır olmayacaktı, onu bırakıp dönmek de… Birini emniyet içinde, işimizle gücümüzle geçirecektik belki. Diğerini bir cafede, bir nehir kıyısında ya da karşıdan karşıya geçerken görüp de vurulduğun bir yabancının gözlerinde, bazen bir üniversite bahçesinde hayata bırakacaktık. Yıldızlara bakarak bulsaydık yolumuzu.. Gökyüzü söyleseydi hep ne yapacağımızı hiç geri dönmeyebilirdik. O zaman ne yapacağımıza karar vermek zorunda kalmayabilirdik. Diğer hayatımız ise töreye kurban gitseydi, memur olsaydı, yap denileni yapsaydı. Vayyy beee derdik…

Sonuna kadar savrulmak üzere, yaprak yaprak rüzgâra verirdik ikincisini. Şimdi, elimizdeki tek bir hayatla olmuyor bu iş. Çünkü “kalbinin götürdüğü yere gitmelerin” bir de dönmeleri oluyor… Hikaye yazmadan, hikaye dinleyerek kös kös geri dönmek..

Sadece seçtiklerimizin toplamı değiliz biz. Sadece seçmediklerimizin toplamı da değiliz. Bana sorarsanız, yıldızların bizim için ayarladığı şeyler de oluyor ara sıra. Tesadüflerin toplanıp bizim için kararlaştırdığı şeyler. Yoksa tanrılar bütün bu bin yıllar boyunca neyle eğleniyor olabilirler ki? Firdevs’le benim o anda aynı yerde bulunmamız ve aynı banka oturuyor olmamız yıldızların fısıldadığı birşey bence…

Ne geceleri rakı masalarında anlatılacak kadar komik gündüzleri anlattığımız gibi sadece korkunç cümlelerle anlatılabilirdi Firdevs.. Zaten kendi olduğu gibi anlattı o yılları.. Hikayesine yakışır bir konseptte… Bir bankta, bir paket süt ve bisküvi eşliğinde… Kopuk kopuk karelerle anlattığı hayatını, bir başkasına ait bir hikaye gibi anlattı, sahiplenmedi bir kısmına… Sahiplendiğinde canı acıyordu besbelli… Belki de kendi zamanını doldurdu yas Firdevs’in içinde, artık yaşamaya başladi, kimbilir?

Bunun adı aşk değil, bunun adı hayat…

Bu gece vadiden değil, Seine Nehri’ne bakan küçük çatı katı otel odamdan yazıyorum.. Hiç gitmek istemiyorum bu kez Paris’ten… Size yazarken bir yandan Hümeyra’dan “Tutsana Ellerimi” yi dinliyorum… Sözlerinin belki hikayeyle doğrudan bir bağlantısı yok ama, bu şehir, bu hikaye, bu sıcacık oda ve dışarıdaki soğuk bileşkesinde saatlerdir bu şarkıyı dinliyorum… Nedeni yok gibi.. Belki de var…

Ellerimi uzatıyorum
Sen bu karanlık bu gürültü içinde
Görmüyorsun
Bütün köşeleri tutmuşlar
Ortada meydanlar, gözler içinde
Sana anlatamıyorum
Bütün bu köşeler, bu karanlık, bu ıslak, bu gürültü

Tutsana ellerimi
Ellerimi görmüyor musun?
Tutsana ellerimi
Ellerimi görmüyor musun?

Evet, yeni yıldaki ilk hikayem, ilk gerçeğim Firdevs….

Hepinize mutlu ve sağlıklı bir yıl diliyorum….