Viva Beato

Sınırdışı ettim kendimi… Hem de nasıl bi telaşla!

Başlangıcı, bitişi, akrep-yelkovanı, geceyi gündüzü geride bıraktım. Ne hafiflik! Düşüncelerimin sınırlarını aştım, pasaportumla topraklarımın sınırının dışına da çıktım. Nereye gidersen git kendini de götürme durumu var ya, evet kendimi aldım geldim sadece. Beni mutlu eden en yakın arkadaşımı, ikizi olmayan ruhumu, anavatanına, ruhlar alemine getirdim.

Çözdüm kendimi, aidiyet duygum kayboldu.. Birine, bir aileye, bir dile, bir toprağa ait olmaduygumu kaybettim galiba.. . Kaybetmek sözcüğü insanda olumsuz algı yaratır ya, öyle değil; dünyanın en güzel boşluğu bu. Neyi severseniz, hangi zamana gitmek isterseniz o resmin içinize kendini koyma konforu. Bir hayat istemiyorum şu hayatta, birden fazla hayat kulağa hoş geliyor. Sözün özü doğduğum gibi yaşayıp, başladığım gibi bitirmek istemiyorum şu hayatı… Rengarenk uçuşan tüller gibi olsa hayat. Tüller kadar hafif, renkli olsun, havalansın, konsun istiyorum canının istediği her yere. Kurallar toplumlar içinmiş, yoksa herşey birbirine girermiş, düzen olmazmış. Kimin umurunda? Karakolda polis olmayı isteyen kim? Berkemal asayişleri başkasına bıraktım, uçuşan tüller istiyorum. İnsanın kendinde canı sıkılıyor sadece kendiyle! Keşke birileri daha olsa insanın içinde.

Hayatım üzerime yapışmasa, ismim Seçil olmasa, ara sıra değiştirsem ismimi de, şehrimi de, sevdiklerimi, ailemi, işimi, evimi. Yine sevsem ama, terkediş olarak algılanmasa. Küskünlük bırakmasa. Devretsek hayatımızı birbirimize, ne çok şey öğreniriz hayattan. Herşeyin gerçek anlamını buluruz… Öğretilen basmakalıp her şeyi bir kenara bırakıp karıştırarak bulduğumuz doğru anlamlara inanır, severiz. Biri alsa, bir süreliğine hayatıma baksa… Değiş tokuş etsek arada bir…

Farkettim ki bir yerde yaşamayı değil de o yeri özlemeyi seçmişim belirsiz bir tarihte.. Birinin düzenine ait olmayı değil de, zihinde varolmayı seçmişim… Sahi, hangi ara oldu bu? Kim ya da ne yaptı bunu bana? Bir şehirde mi oldu, bir adamın kollarında mı, yoksa İstanbul’u seyreylerken mi ya da yastığa başımı gömüp yastık ıslattığım zamanlarda mı? İnsanoğlu salıverse kendini her yeri aldatabilir bir başka yerle, bir başkasıyla. Ömür dediğin 30 yıl… Yirminden sonra, ellinden önce. Öncesi sonrası mahkumiyet. Ya bir düzene, ya bir hastalığa. “Bedenim yaşlandı ama ruhum genç” durumlarında kullanılacak hayatlar olsa… Ruhunuzu alıp gidebilseniz bedeni kendi hızında bırakarak.

Hayatı hep aynı bedenle, aynı kafayla sürdürmek mecburiyetinin sıkıcılığı çekilmiyor şu günlerde… Halbuki bazen can sıkıntımı, kaygılarımı, kalp ağrılarımı başka birinin üzerine yıkasım var. Bendeniz başka bi yerde tatilde, neşe-i muhabbette.

Adamlar oldu yanıbaşımda, bakışımda, gülüşümde. Farklı farklı halleriyle, başka başka isimleriyle adamlar.. Onlar nereye gittiler, evlenip çoluk çocuğa mı karıştılar yoksa? Bir sevgiden diğerine yol alırken hepsini saklarım ama… Hepsini beklerim oysa, hafızamdaki duruşlarıyla, tıpkı kusursuz bir Bernini heykeli gibi seyrederim, saklarım eski zamanlarımı..

Bu vadide ışık fazla yok, sessizlik fazla, şarap fazla, …. Şu bağlar, bahçeler, sükunet, insanların sükuneti, gamsızlığı, deli eder insanı deli. Hayretle bakarsın uzaktaki yatağına, yorganına, günaydın dediğin insanlara, kargaşaya, ülkendeki kavgaya, sürüklenen insanlara, dilsiz kadınlara, okumuş dilsiz kadınlara.

Hayat etten ve kandan. Yüzüme kan geldi, etimi farkettim, menisküs ağrımı. Ağrıdı dizim, kendimi sevdim, ağrıma kaygılandım, önceliğim başkaymış, ben değilmişim o koca şehirde. Fatura ödeme, iş sıkıcılığı, akrabaya eşe dosta gösterilen zorunlu nezaket yok. Acaba hanginiz bırakıp gitti bu zamanları bana? Gönül gözüyle görmek var ya, hanginizin gözleri bunlar?

Sevdiğiniz ne ise bu hayatta o da sizi sevmeli… Sevdiğiniz şehir size hayat vermeli, işiniz emeğinizin karşılığını vermeli, arkadaşlarınız sizi sevmeli, beslemeli iyi duygularla. Sözcüğün anlamı gibi, arkanızda durmalı, kollamalı sizi, oltanın ucundaki solucan gibi hissettirmemeli.. Sevildikçe şımartmalı seçtiğiniz hayatlar. Mükemmel bir ilişkide aradıklarınızın hepsi bir erkek ve bir kadında olmadığı gibi bir hayat da veremiyor bunların hepsini, bir kaç hayata akabilmeli insan.

Aşk bunların hepsine karışmalı, mayasında olmalı hayatın, tek hatta gidip gelen İstanbul metrosu gibi yalnızca bir erkeğe ya da kadına duyulandan farklı olmalı. Panoraması olmalı aşkın… Şiirlerden aldığınız ilhamla kaktırılan bir aşk anlayışı da bir kaç ayda ömrünü tamamlar. Hem aşkın, hem aşık olunanın ruhuna el fatiha… sonra diller değişir; “aşk diye birşey yok”…”aşk hormonların yarattığı bir durum”… “Aşk bir sudur vs .vs. “ uzar gider basitlikler.

Bir şehri kadınlaştıran, bir kadını tanrılaştıran, övmekten kaygılanmayan, sevmekten korkmayan, şarap bilen hayatlara aşık olmak. Sevdiğinin gözlerini, sözlerini yakmadan seven, sevmenin namusuna zeval getirmeyen hayatlar. Yalvarmayacağınız, teşekkür edeceğiniz hayatlar… Bir hayatın içinde, bir zihinde uçuşan tüller gibi varolmak…

Dün geceden bu yana 37’yim…

Montecatini’den, Tuscany’nin harika tren istasyonlu kasabasından yazıyorum. Aynı tanrılar iki gecedir bu vadide ruhunuza iyi gelecek şarkılar söylüyorlar. Öylece, olduğun yerde durma hakkını veriyorlar, hiçbir şey yapmadan ve her şey yanı başından sana ihtiyaç duymadan akıp giderken… Hayatın gerçeğinde herkes illa kendinde kalacak, kendine sahip olacak, kendine yapışacak, “kendi olacak”. Ne demekse? İnsan, kalabalık bir şeydir oysa. Bendeki mahşer kalabalığı…

Şuncacık günde hayatı ev gibi yaşamak var ya…
İstanbul çıkışlı hayatımın kapısına kilit vurma durumu…
“Ben ben değilim bir süreliğine evde yokum” der gibi…
“Dönüşümde görüşürüz”…