Altıpatlar Beşiktaş

Bundan önceki tatmin etmeyen galibiyetler sadece Beşiktaşlının canını sıkıyordu. Şimdi karşıda Trabzon olunca, adamlar ‘futbol’ oynayınca ve Beşiktaş buna rağmen yine kazanan olunca, sanki bütün Türk futbol kamuoyunun canı sıkılmış gibi.

Gazeteler ve haberlerin yorum sayfaları, forumlar, sözlükler, her mecra Trabzon’u tebrik eden, Mustafa Denizli’ye tepki dolu metinlerle dolu.

Altıda altıyla, düşeşi buldu Beşiktaş. “Şansımı konuşan Türkiye, şanssızlığımı neden konuşmuyor” diyen Mustafa Denizli, anlaşılan tekrar şansının konuşulacağı bir dönemde. Herkesin ortak merakı, bunun nereye kadar gideceği. Ortak dilek ise, en azından 1 maç daha gitmesi.

Bir takımın, kazandığı veya kazanacağı maçların bu kadar kumara dönmüş olması, “Bakalım bu maç ne çıkacak” şeklinde piyango çekilişi gibi beklenmesi, sisteme inanan, çalışmaya, kurguya, düzene inanan futbolsever için büyük azap. Ama belli ki Mustafa Denizli rahata ermeden Beşiktaş taraftarı futbol izleyemeyecek. Üstünden veya yönetimin üzerinden istifa veya görevden alınma baskısı ne zaman kalkarsa, Denizli belli ki o zaman “Hadi şimdi biraz futbol oynayalım” diyecek.

Bir sonraki maçta rakip Fenerbahçe. Normal şartlar altında Beşiktaş’tan kimse yine futbol beklemiyor. 12 maçtır şunu oynayan bir takımın, bir hafta içinde başka bir şey oynamaya başlaması mümkün değil. Ama takımın takdir edilecek tek yönü gibi görünen mücadele anlayışı ve savaşma isteği devam ederse, Türkiye’nin canının bir hafta daha sıkılmasında bir sakınca yok. Tek sorun: Bundan önce kendi bir şey oynamadığı gibi, rakibine de oynatmayan, tüm maçlarını seyir zevki açısından haftanın en kötü maçı yapan bir Beşiktaş vardı sahada. Rakibin oynadığı futbol ve yarattığı baskı ile Trabzon maçı ise bir ilk oldu ve bu da bizim canımızı sıktı. Fenerbahçe maçı da benzer bir havada oynanacak olursa, ayıkla pirincin taşını. Herkes Umut Bulut değil.

Teoman Akben